Toen mijn vriendin me in januari vroeg om een meidenavondje te doen, greep ik die kans met beide handen aan. Geïnspireerd door een gezamenlijke vriendin, besloot Vicky dat ze elk maand van het jaar wilde kamperen: “Ik besef dat ik de eerste kampeertrips grotendeels alleen zal moeten doen,” zei ze. “Maak je geen zorgen,” antwoordde ik, “ik ga met je mee.” Hoe had ik kunnen weten dat ze het echt meende?

Daarna wisten we nog een vriendin, Amanda, te overtuigen dat dit een goed idee was. Met de woorden ‘Jullie zijn gek’ nog in onze oren, pakten we onze spullen in de kofferbak van de auto en begon onze 12 maanden kamperen.

Onze eerste kampeertrip van het jaar vond plaats op een camping bij The Halfway House Inn nabij Bridgnorth. Het weer zou erg koud zijn – het was tenslotte januari – dus besloten we dat dit de beste aanpak was. Het kon buiten koud zijn, maar de pub is altijd warm – vooral met een knetterend haardvuur in de bar. We namen allerlei voorzorgsmaatregelen tegen de kou en hadden ongeveer een miljoen tapijten bij ons. Oké, misschien een kleine overdrijving, maar we legden twee of drie tapijten neer om te voorkomen dat de kou uit de grond door zou komen en we hadden een paar kachels en genoeg warme kleding en beddengoed.

Toen we ons kamp hadden opgezet, reden we naar Bridgnorth om over de markt en door de winkels te slenteren, voordat we in een pub gingen lunchen – had ik al genoemd dat het koud was buiten? Daarna maakten we nog een wandeling door het stadje voordat we terugkeerden naar de tent.

We hadden het diner in de pub geboekt omdat we dachten dat het veel te koud zou zijn om buiten te koken – helemaal niets te maken met het feit dat we te lui waren om te koken en af te wassen, eerlijk! De uitbater was zo vriendelijk om een ketel water te koken, zodat we warmwaterkruiken konden vullen en meenemen naar de tent.

We sliepen verrassend goed en, tot ieders verbazing, overleefden we de nacht in de ijzige temperaturen. De vorst bleek minder streng dan verwacht en toen we de tent openden, werden we aangenaam verrast door de zon.

Na het ontbijt maakten we een korte wandeling door de omliggende velden voordat we het kamp opruimden. Hoewel het begin januari was, scheen de zon nog steeds en voelde het aangenaam warm voor die tijd van het jaar. We gingen zelfs even op onze stoelen zitten voor een pauze terwijl we wachtten tot de tent een beetje luchtte – zonder jassen! Ja, het is eerlijk om te zeggen dat we genoten hadden van ons eerste kamp van het jaar, en we konden niet wachten op ons volgende avontuur.

Kathryn Whelan zet haar persoonlijke uitdaging voort om minstens één keer per maand te kamperen.

Februari viel samen met de schoolvakantie en het weer was uitzonderlijk mild, dus besloten we de kinderen mee te nemen. We kozen voor Sytch Caravan and Camping nabij Much Wenlock, een andere geweldige locatie met genoeg ruimte voor de jongens om rond te rennen en op slechts een korte wandeling langs een voetpad naar het stadje. Na een korte wandeling heen en terug, gingen we terug naar de tent en maakten we het avondeten klaar.

Na ongeveer een uur proberen om een spaghetti Bolognese te koken – en onszelf ervan overtuigend dat het gas door de kou minder efficiënt werkte – realiseerden we ons uiteindelijk dat het gas bijna op was… oeps! Gelukkig hadden we een reservefles en binnen een paar minuten na het wisselen van de fles stond het avondeten op tafel.

De volgende dag was Vastenavond (Shrove Tuesday) en omdat het weer voor februari vrij aangenaam was, maakten we pannenkoeken voor het ontbijt. We maakten een wandeling naar Much Wenlock om het stadje te verkennen voordat we terugkeerden naar de camping.

Omdat we slecht weer hadden verwacht, had ik een halogeenoven meegenomen voor het geval we niet buiten konden koken. Die avond aten de jongens pizza, terwijl wij genoten van chili met cheesy nacho’s.

Helaas kwam het moment om het kamp op te breken en daarmee ook de regen… stortregen. We waren doorweekt tot op het vel, ondanks onze goede waterdichte kleding, en de tent stond vol plassen toen we hem opvouwden. Iedereen die ooit in zulke omstandigheden een tent heeft ingepakt, weet hoe zwaar en groot een natte tent kan zijn, dus hebben we hem gewoon opgerold en in de kofferbak van de auto gelegd.

We wisten altijd al dat het ons niet zou lukken om een heel jaar lang elke maand samen te kamperen vanwege familieverplichtingen en dergelijke, en maart bleek de eerste maand te zijn waarin dit het geval was.

Helaas kon Vicky ons niet vergezellen op onze gekozen camping van de maand, maar ze had eerder in de maand wel gekampeerd zodat ze geen maand zou missen. Dus gingen Amanda en ik naar Low Farm in Lincolnshire om ons bij een groep vrienden te voegen voor onze jaarlijkse bijeenkomst.

Deze kampeertrip hield de gebruikelijke lange wandeling door de velden in (misschien niet letterlijk honderd mijl, maar het voelde zeker zo op dat moment). Het enige dat het dragelijk maakte, was de aanwezigheid van pubs waar we onderweg even konden stoppen. Natuurlijk was dit geen echte kroegentocht; we hadden gewoon even rust nodig voor onze vermoeide benen.

Hoewel het niet bijzonder koud was, regende het hard en waaide het stormachtig. Gelukkig trok de regen al snel weg nadat we vertrokken waren, maar de wind hield nog enige tijd aan en we maakten ons zorgen dat onze tenten op een gegeven moment zouden wegvliegen. We waren opgelucht te merken dat ze goed standhielden in de harde wind.

Die avond gingen we naar de plaatselijke dorpspub voor een portie fish and chips, waardoor we opnieuw gespaard bleven van het proberen te koken in slecht weer.

In april waren we weer met z’n allen samen. Onze gekozen bestemming voor deze kampeertrip was Hopley’s nabij Bewdley.

Na het opzetten van de tent bij aankomst, aten we wat avondeten, zaten we wat te kletsen en gingen daarna relatief vroeg naar bed. De volgende ochtend werden we wakker met schitterend weer. Hoewel er nog een lichte kilte in de lucht hing, was het typische, vrij warme lentezon.

We wandelden naar Bewdley; de heenweg is voornamelijk bergaf, dus dat viel mee. Vervolgens struinden we langs de winkels en wandelden we langs de rivier voordat we gingen picknicken in het park. Terwijl de volwassenen genoten van de zon, deden de kinderen waar ze het beste in zijn: bomen beklimmen en doen alsof ze vissen vingen in de vijver met een tak die ze op de grond hadden gevonden.

Daarna was het tijd om de wandeling terug naar de camping te maken. Gelukkig voor ons was er halverwege een pub.

Het avondeten was die avond een klein experiment voor mij, omdat het de eerste keer was dat ik mijn nieuwe Cobb gebruikte om kip met jacket potatoes te koken. Ik was verrast hoe ontspannen het koken hierdoor werd, en het werd een onmisbaar onderdeel van mijn uitrusting voor de daaropvolgende familiekampeertrips.

Ook in mei maakten familie- en werkverplichtingen het moeilijk om met z’n allen samen te kamperen. Terwijl Vicky een paar keer in Wales en Devon kampeerde, gingen Amanda en ik naar Upper Brockhurst Farm nabij Shifnal. Deze camping is een gecertificeerde locatie en daardoor vrij eenvoudig, maar de eigenaren zijn ontzettend vriendelijk en het terrein is zo rustig en prachtig gelegen dat je er gewoon verliefd op wordt.

Tegen deze tijd weet je waarschijnlijk dat we altijd graag een lange wandeling maken, meestal met één of twee pubs onderweg, en deze kampeertrip was geen uitzondering. Onze keuze dit keer viel op het pad langs het kanaal van Wheaton Aston naar Brewood. Dit was een aangename afwisseling van de gebruikelijke velden of stadsvoetpaden, en we hadden ons bij terugkomst zeker het heerlijke diner verdiend.

In juni was Greenhill Leisure Park in Oxfordshire onze bestemming. Dit was een iets grotere kampeertrip, waarbij andere vrienden en kinderen zich bij ons voegden.

Het mooie van kamperen is dat kinderen dingen kunnen doen die ze anders misschien niet zouden ervaren, en deze camping heeft zijn eigen visvijvers. Vicky had wat vismateriaal meegenomen, dus deze keer kreeg iedereen de kans om een vis te vangen.

Maar deze trip herinnerde ons ook scherp waarom je nooit in een tent moet koken (en waarom we bij slecht weer liever naar de pub gaan).

Een van onze groep begon het diner voor te bereiden en toen ze het kooktoestel aanzette, kwam de vlam niet uit de brander, maar brandde langs de rubberen slang! Gelukkig kookte ze buiten – het resultaat had heel anders kunnen zijn als ze had geprobeerd binnen in de tent te koken.

Juli gaf ons weer de kans om de kinderen te laten vissen, dit keer bij Pillaton Hall Farm in Staffordshire. Het weer was mooi, dus de pubs werden opnieuw ingeruild voor een echte zelfgemaakte maaltijd.

Deze keer was het diner iets bijzonders: Amanda had een slowcooker meegenomen en maakte langzaam gegaard barbecue pulled pork. Dit viel enorm in de smaak bij de kinderen en is sindsdien een vaste favoriet geworden bij mijn eigen gezin.

Ik kan juli eigenlijk niet voorbij laten gaan zonder te vermelden dat onze 12 maanden kamperen Amanda inmiddels een beetje geobsedeerd had gemaakt. Toen ze te horen kreeg dat ze een werkreis naar Harrogate moest maken, besloot ze de kans op een comfortabel hotelkamer te laten schieten en nam ze in plaats daarvan een kleine tent mee om de nacht door te brengen op een camping dicht bij de locatie van haar vergadering! Dat is pas toewijding…

Augustus bracht zonnige dagen en lange zomeravonden, ideaal voor kamperen met het hele gezin. Deze maand kozen we een camping die bekend stond om zijn ruime opzet en kindvriendelijke faciliteiten, zodat de kinderen volop konden spelen terwijl wij konden ontspannen.

We genoten van wandelingen door het omliggende platteland, afgewisseld met rustmomenten bij het tentje en verfrissende drankjes in de zon. Voor de maaltijden maakten we gebruik van een draagbare barbecue, waarbij we samen aten en lachten, genietend van de lange, lichte avonden.

Deze trip benadrukte opnieuw het plezier van buiten zijn in de zomer: de kinderen verkenden de omgeving, speelden spelletjes en genoten van de vrijheid, terwijl wij ons even konden losmaken van het dagelijkse leven. Augustus werd zo een maand van warme herinneringen, gezamenlijke activiteiten en het volledig benutten van het zomerse kampeergevoel.

Helaas konden we in september niet met z’n allen samen kamperen. Amanda, vers van haar succesvolle festival in augustus, vertrok meteen naar een ander festival – dit keer het Bo Peep Cider Festival.

Dit keer was het niet helemaal zo succesvol: ze zette haar tent op de verkeerde plek op en moest hem verplaatsen nadat hij al stond. Gelukkig bleef de regen uit tot ze op de juiste plek stond en de rest van het weekend maakte dit goed.

Vicky bracht een herhaalbezoek aan Hopley’s, zodat de jongens weer konden vissen. Het is veilig om te zeggen dat ze helemaal verkocht zijn aan het vissen (zie je wat ik daar deed?!).

Mijn eigen trip in september was een herhaalbezoek aan Pillaton, dit keer met een vriendin die nog nooit had gekampeerd. Na het zien van talloze foto’s en het horen van honderden verhalen van mijn trips, besloot zij dat ze het zelf ook wilde proberen met haar zoon. Ik ben altijd bereid om iemand de kneepjes van het vak te laten zien (zucht…).

Naarmate het jaar snel voorbijging, wisten we dat het weer steeds onvoorspelbaarder zou worden. Voor de laatste kampeertrips van het jaar besloten we daarom opnieuw campings te kiezen die bij pubs hoorden.

Uiteraard gaven we Julie’s bijna-ramp met haar kooktoestel in juni de schuld van onze terughoudendheid om zelf te koken. We vonden een heerlijk klein terrein bij een pub genaamd The Squirrel in Alveley, Shropshire.

De wandeling naar het nabijgelegen dorp was erg prettig en hadden we meer tijd gehad, dan waren we ook gemakkelijk bij het Severn Valley Country Park en de spoorlijn geweest. Het zou een ideale uitvalsbasis zijn om die omgeving te verkennen, en het eten in de pub was uitstekend.

Voor onze één-na-laatste kampeertrip van het jaar vonden we opnieuw een geweldige pub met een campingterrein: The Marlbank Inn in de Malverns. In tegenstelling tot de meeste pub-campings zijn de faciliteiten hier 24 uur per dag beschikbaar, en ik moet zeggen, ze waren echt prima. Ook het eten was weer bijzonder goed.

Met de Malvern Hills als achtergrond zijn er volop mooie wandelingen te maken. Het schilderachtige dorpje Upton on Severn ligt slechts tien minuten rijden en bleek een heerlijke plek om een paar uurtjes door te brengen op zaterdagmiddag, voordat we terugkeerden voor het diner.

Kort nadat we onze uitdaging om elke maand van het jaar te kamperen waren begonnen, besloten we onze allerlaatste kampeertrip te doen op de plek waar het allemaal begon. Omdat het december was, besloten we ook ons eigen kampeerkerstfeest te houden – hoewel ons kerstmaal dit keer in de pub voor ons werd klaargemaakt.

Ik zou er gemakkelijk aan kunnen wennen om kerstmaal niet zelf te hoeven koken! Nadat we onze tent hadden opgezet, haalden we de versieringen tevoorschijn… het was tenslotte kerst.

De tent zag er feestelijk uit en we gingen zelfs kerstinkopen doen op de markt in Bridgnorth, genietend van de verlichting en de sfeer, waardoor ons laatste weekend er één werd die we zeker zullen herinneren.

Ons laatste ontbijt van het kampeerjaar, gevolgd door de wandeling die we in januari hadden gemaakt, was een bitterzoet moment. Beide waren absoluut heerlijk, maar we waren allemaal verdrietig dat het het einde markeerde van een fantastisch jaar kamperen. Het is veilig om te zeggen dat voor ons het kampeerseizoen nooit meer beperkt zal zijn tot de zomermaanden, en we kunnen niet wachten om dit jaar weer op pad te gaan!